வேதாளம் சேருமே

ஒளவையாரின் 'நல்வழி"யை படித்தேன். அந்த காலத்தில் குற்றதிற்கு தண்டனைகள் மிக கடுமையாக இருந்தன போலும். அரசன் விதிக்கும் கை வெட்டும், கால வெட்டும், கழு ஏற்றும் தண்டனைகள் போக, புத்தி சொல்லும் புலவர்கள் கூறும் தண்டனைகள் மிக கடுமையாக இருக்கின்றன. இந்த பாடலை பாருங்கள்.


"வேதாளம் சேருமே வெள் எருக்குப் பூக்குமே
பாதாள மூலி படருமே - மூதேவி
சென்றிருந்து வாழ்வளே சேடன் குடிபுகுமே
மன்றோரம் சொன்னார் மனை."

எளிய பாடல்தான். விளக்கம் புரிந்திருக்கும்.புரியாதவர்களுக்கு சொல்லி விடுகிறேன்.

"வீட்டில் பேய் பிசாசு வந்து சேரும், அவலட்சணமான, துரதிஷ்டமான வேள்ளேருக்கம்பூ, சப்பாத்தி கள்ளி படர்ந்து வளரும், துர் தேவதையாக அறியப்படும் மூதேவி வந்து வாழ்வாள், பாம்புகள் வந்து குடி புகுந்து விடும்" இத்தகைய கொடும் தண்டனைகள் யார் வீட்டில் நிகழும்????

நீதி மன்றத்தில் பொய் சொல்பவர்கள் வீட்டில்தான் இப்படி சகல தண்டனைகள் நிகழும் என்று அவ்வை மூதாட்டி எச்சரிக்கிறார்.  நீதி மன்றத்தில் பொய் சொல்வதும், பொய் சாட்சி சொல்வதும் எத்தனை பெரிய பாவம் என்பதையும் நீதி மன்றத்தின் மாட்சியையும் இந்த பாடல் உணர்த்துகிறது. 

அது போகட்டும். சமீப காலமாக எனக்கு ஒரு புதிய மன நோய் ஏற்பட்டு இருக்கிறது. அதாவது ஒன்றை பற்றி பேசும்போது, அதற்கு முற்றிலும் சம்பந்தமில்லாத மற்ற சம்பவங்கள் நினைவிற்கு வந்துவிடுகிறது. இப்படிதான் அவ்வையார் பாடலை பற்றி பேசும் போது அவசியம் இல்லாத "கனிமொழி, ராசா, சிதம்பரம்,சரத்குமார், சந்தோலியா, நீரா ரடியா, சுரேந்திர பிபாரா,சஞ்சய் சந்திரா, ராஜீவ் அகர்வால், ஷஹிட் பால்வா, ஆசிப் பால்வா, கரீம் மொராணி இந்த பெயர்கள் எல்லாம் ஏன் தோன்றுகிறது என்று புரிந்து தொலையவில்லை